Taak 1 Mala

noordpunt van het eiland

geland

Loopneus, slaapgebrek, en het is kouder en winderiger dan gehoopt. De opening in Puerto del Carmen was gezellig, maar laat; éénmaal in bed kon ik niet ademhalen door de verkoudheid en tegen de tijd dat ik eindelijk een beetje sliep kwam Francoise aan. Toch voelde ik me vanmorgen fit genoeg voor een vluchtje, en met Serge als de teamstresskip kan ik lekker relaxen. Ik heb weinig haast, maak me niet druk, hoef niet te presteren. Het is waar dat Christian gekmakend laat komt opdagen om de bus op te laden, en George un ongelooflijk traag is met inpakken, maar voor vandaag hadden we een schat van een chauffeur en een half uur vliegen was al meer dan waar ik op had gehoopt. Ik startte vrij vroeg en draaide al vrij snel door naar 700 meter wat hier heel keurig is, en het was niet overdreven druk op mijn hoogte. Zelfs tegen de wind in steken viel best mee, en ik genoot van het schitterende uitzicht over de noordpunt van het eiland. Zoals zoveel vliegstekken is het op de grond niet bepaald fraai vanwege de witte blokkendozen overal, maar éénmaal in de lucht is het puur genieten. Waanzinnige kleuren, dat doet me aan Jemen denken, de kale lavarotsen en bizarre formaties overal gaan van pikzwart tot paars en grijsgroen. En het licht is hier bijzonder, ik weet niet zo goed hoe dat komt. Als ik hier ooit terug wil komen is het voor het licht.

Ik maakte m’n standaardfout: eerst aangenaam concentreren en omhoog draaien, al draaiend drijf ik een richting op waar ik niet echt heen wil en als ik dan op een prettige hoogte ben waar ik me begin te ontspannen, valt het me ineens op dat ik wel erg ver van een redelijke landingsmogelijkheid ben geraakt. Vanaf dat moment kan ik me niet meer beheersen en begin ik als een dolle richting de veilige velden te steken, en ja dan is het natuurlijk snel over. De landing was niet eens goed, ik schatte de wind zo’n veertig graden verkeerd in met 30 km/u is dat toch teveel. 1 km van de taak gevlogen, terwijl er zo dertig man op goal stonden...