Wind

Famara

Playa Honda

Vandaag een luie dag, na een nogal late avond. Het was bij het opstaan al duidelijk dat de wind keihard was, maar natuurlijk togen we met z’n allen eerst naar Lolita om daar een tijdje rond te hangen, vervolgens naar de start van Mala om alsnog zelf te verifiëren dat het inderdaad te hard woei. Vervolgens naar Famara waar het niet goed bleek te zijn om te kitesurfen, en toen door naar Playa Honda waar ik een wandelingetje maakte terwijl de anderen met hun kites gingen spelen. Ik vind de bebouwing hier nog steeds niet mooi, te blokkendozerig en spierwit en saai, maar Playa Honda is in elk geval wat gevarieerder dan Costa Teguise. En overal groeien waanzinnige cactussen en vetplanten. Er is weinig leven, een paar toeristen op segways of electrische fietsjes en hier en daar een moddervet gezin met blote witte benen. O ja voor zover je kinderen ziet zijn ze allemaal te dik, en niet zo’n beetje ook. Volgens Bernard komt dat doordat Spanjaarden nogal ongeorganiseerd eten en niet ontbijten, zodat de kinderen de hele dag door lopen te snacken. In de bar aan de tapas sprak ik een Argentijn die hier al achttien jaar woont, hij doet niks anders dan surfen en vliegen en werken in de toeristensector. Ik vind het ook wel een mooi eiland, met prachtige lavaformaties, maar vermoedelijk zou ik non stop lopen te huilen van verveling als ik hier langer dan een paar weken moest blijven.