Lanzarote

Pyreneeën

Cuchillo

Ik ben keimoe, op een prettige manier, ondanks een vluchtje dat niet langer dan vijf minuten duurde. Het komt door alle indrukken denk ik, en natuurlijk het drie uur vannacht opstaan. In holding pattern voor Zurich, terwijl de zon opkwam en ik waanzinnig uitzicht had op honderden kilometers fantastische Alpen die als een schitterende muur boven het wolkendek uitkwamen. Oranjewit en blauw, wolken en sneeuw. Later Gibraltar, en Afrika met imposante Rifbergen. Serge stond me op te wachten op het vliegveld en nam me meteen mee naar de start, waar een twintigtal bekenden en nog eens bijna twintig nieuwe gezichten stonden op te bouwen. Ik had ‘m uit Zurich getekst dat ie m’n vleugel maar lekker moest laten liggen omdat ik te moe zou zijn, maar hier kreeg ik toch zin van dus we reden naar Costa Teguise om m’n spullen op te halen, en weer terug. Over dit bizarre eilandje. Velden vol klauwen van de meest gnarly scherpe brokken versteende lava die ik ooit gezien heb, overal gesteente en hier en daar een onnatuurlijk uitziende palm of cactus. Schitterende kleuren, maar tegelijk overal witte toeristenappartementjes die me doen denken aan tempexkruimels.

Ik startte pas om half zes, zonder vario wegens nog niet helemaal klaar, en draaide meteen een leuke bel in waarmee ik al in een minuut boven het landingsterrein hing. Ik had me van tevoren druk gemaakt over de vraag of ik wel naar achter zou durven steken, dus toen ik er zo vanzelf boven hing vond ik het een goed idee om dan maar meteen stressvrij te landen. Ik had wel terug naar de riggel kunnen steken maar dan was ik al m’n hoogte zeker kwijt geweest en had ik misschien beneden moeten landen, zonder iets te lezen en zonder coördinaten.

De landing was perfect, en gezellig met Mickey en George en even later Christian, en terwijl ik naar de auto wandelde stond Serge in te pakken. Net toen ik klaar was om in te storten of toch op z’n minst het eerste het beste eten naar binnen te schranzen, bleek dat we George twee moesten ophalen. En dat is nou net iemand die op onlogische plekken landt, geen coördinaten doorgeeft en slecht uit kan leggen waar we hem zoeken moeten. Afijn, tegen negen uur zette Serge me af bij het hotel, wat een heus resort blijkt te zijn. Uiterst bizar, een soort compound met allemaal appartementjes rond een paar zwembaden gegroepeerd, met een bar, een restaurant en iets waar op dit moment een ontieglijke kinderachtige herrie vandaan komt. Je ziet bijna voor je dat mensen hier gewoon een week of langer intrekken en niet meer van het terrein afkomen. Ook een beetje griezelig, het desoriënteert door de enorme omvang en eenvormigheid van de balkonnetjes en zwembaden. Mijn kamer stonk zo verschrikkelijk dat ik meteen maar verhuisde naar twee trappen hoger, dus nog even opnieuw zeulen met al m’n rotzooi.

Serge trakteerde me heel zorgzaam op buffet bij hem in het resort, hij zit vijftig meter verderop omdat hij z’n vrouw dit tienerparadijs niet aan wilde doen. Ik ga proberen te slapen door de knoerdharde disco heen.