 |
| Manriques partytent |
Ik ben er nou wel zo’n beetje klaar mee, met dit
pretparkeiland. Het is schitterend maar zonder vliegen of flirten wordt het zo
langzamerhand toch wel genoeg, het blijft een onwerkelijke en besloten park.
Gelukkig zijn Serge en Jean-Pierre net zulke stoute mannen als Kwik Kwek en
Kwak thuis en we kunnen ons eindeloos amuseren met hun nieuwsgierigheid naar
mijn liefdesleven. Ze namen me mee om te lunchen in een biorestaurant in
Teguise, het eerste gebouw dat een echt prettige ambiance bood. In de
aanpalende specerijenwinkel rook het naar Mikes tandem dus de weemoed sloeg
hard toe. Vervolgens reden we naar het landingsterrein van Orzola, zonder
vleugels terwijl de voorspelling toch echt was dat de wind af zou nemen. Het
stikte er van de parapenters, om ziek van jaloezie te worden. Maar
waarschijnlijk hadden ze gelijk en was het window voor ons te kort geweest;
toen we wegreden begon het te druppen. We slopen illegaal de vulkaantunnel in
waar Manrique een fantastisch auditorium, zwembad en bars heeft gebouwd in een
paar grote vulkaanbubbels. Het zou echt supergaaf zijn om een concert in dat
theater mee te maken, of een feest met ouwelullendansmuziek in de bar bij het
grotmeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten