Aspres

Alles gaat goed, heerlijk! Ik heb elke dag kunnen vliegen, of nou ja tenminste een start en landing kunnen maken, en het begint nu pas een heel klein beetje pijn te doen. Ik heb heel redelijke landingen gedaan en gisteren was het gewoon perfect! Ik weet weer hoe gelukkig ik ben met m’n Litesport. We startten vanaf Longeagne-west en ik zei tegen Jenny dat ik als winddummy zou vliegen. Ze liet me net twee minuten wachten zodat ik binnen het window startte, waardoor ik in elk geval nog minimal distance scoor. Tegen alle verwachtingen in zat er termiek: harde verwaaide belletjes, lastig te pakken. Ik kwam wel omhoog maar bleef halverwege de wolkenbasis steken. Ik vloog terug naar de start waar een grote gaggle veel beter omhoog kwam, maar ik voelde me veel te zwak om echt tussen de anderen mee te draaien. Pudding in m’n armen is niet de beste voorwaarde om botsingen te voorkomen. Terwijl ik weer naar de antenne vloog keek ik naar de verticaal ontwikkelende wolken en ik bedacht dat ik liever nu meteen een goeie landing maakte dan over een half uur ergens wild neer zou pletteren. Ik bouwde een paar honderd meter hoogte af en maakte een keurig circuit in de sector voor delta’s, met een prachtige landing ruim voor de baan. We waren streng gewaarschuwd dat we in géén geval boven een landingsbaan mochten komen, zelfs niet een beetje, nadat verschillende piloten tijdens de Dutch Open her en der waren neergedwarreld en het vliegveld bijna voor delta’s gesloten werd.

Jacques Bott was bezig met studenten en we maakten een praatje, hij wil me graag overhalen om ook Swift te gaan vliegen maar ik zie mezelf geen apparaat van zestig kilo tillen. Phil kwam me een koud biertje brengen, en nog voor ik alles had ingepakt stond Fred er al. Toen we wegreden stuurde Simon een verzoek om retrieve, en aangezien hij bijna op onze route stond pikten we hem op. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want Babs was ook al in de auto gesprongen om hem te halen en ze was ’s avonds nog steeds woest omdat ze voor niks was omgereden.

’s Avonds was er op de regionale tv een mooi item over de British Open, met mij in het Frans (!) en mooie beelden van Darrens gopro. Goeie reclame voor deltavliegen en goeie reclame voor de streek. Na afloop  met Phil, Fleming, Jochen en Olivier lekker gegeten in het restaurantje in de steeg, en vandaag m’n laatste dag. Ik wil niet twaalfhonderd kilometer in de file gaan staan en ik ben ook wel moe, dus ik verlaat de wedstrijd een dag te vroeg.

Gecko

Ik was blij opgewonden dat ik Jochens Gecko mocht vliegen. Ik zou het dolgraag willen vergelijken met een Litesport. Is het echt veel makkelijker met een vergelijkbare performance? Helaas, we stonden uren op de Chabre omdat het niet thermisch was en de startcondities iffy waren, en toen ik eindelijk, nogal vermoeid, startte, lukte het me niet om een bel te vinden. Vrijvliegers en parapenters zaten in de weg, ik draaide conservatiever dan ooit ver van de berg af, en de vleugel was wat aan de grote kant en ik moest natuurlijk wennen waardoor ik niet al te efficiënt draaide. Een paar minuten later stond ik, gelukkig met een mooie landing, op de vis. Brad ook, hij was uitgezakt en supersjagrijnig. Volgens hem was het de eerste keer in z’n leven dat ie in een wedstrijd uitzakte, en in deze wedstrijd mag er niet worden geherstart. Ik was ook niet blij en de bus deed er nogal lang over om naar de camping te komen, ik had honger en was moe en eenmaal op de camping lukte het niet om een dutje te doen. In plaats daarvan bleef ik met Pedro en Claudia naar de goal arrivals kijken. Ollie spectaculair, Grant degelijk, Darren kwam zingend aan en Tom deed het mooiste circuit. ’s Avonds wilde ik m’n Coleman schoon gaan maken bij Niek omdat hij het benodigde gereedschap heeft . Dat lukte niet, maar Niek hielp en was slim genoeg om te begrijpen wat er moest gebeuren, maar twee uur verder moesten we toch constateren dat onze zwarte benzinehanden voor niks waren geweest. Het fornuisje is kapot. Gelukkig had Babs eten gemaakt voor de halve camping en zo kwam het toch nog goed.

Braddies verjaardag

Naar St. André met m’n Fun, vanwege een noordwestelijke wind. Zelden heb ik zo ontspannen met een wedstrijd meegedaan. We vertrokken als laatsten van de camping en dat maakte me niet uit, ik stond ingebouwd tussen allemaal rigids en klasse 1-vleugels en dat maakte me niet uit, de starttijden waren erg laat en dat maakte me niet uit. Ik had een mooie start en klom met Greg en Julian boven de berg uit. Greg is verschrikkelijk om mee te termieken maar met m’n Fun voelde ik me redelijk op m’n gemak doordat het allemaal net iets minder snel gaat. De lucht was vol met enorme gieren die met ons meedraaiden, eentje kwam zo dichtbij dat ik z’n kop goed kon zien. Supergaaf.

M’n instrumentenhouder past niet op de ronde uprights van m’n Fun, dus ik had de Compeo met spanbanden op het frame gebonden waardoor ik het scherm niet kon zien. Op de berg had ik wel geprobeerd om de taak uit m’n hoofd te leren, maar toen ik in de richting vloog waar ik het eerste keerpunt vermoedde, was er niemand meer en ik hoorde geen verlossend bliepje. Minimal distance dus, maar het was toch m’n leukste vlucht van de maand. Ik dreigde uit te zakken dus ik vloog terug naar de start, draaide omhoog en gleed toen naar goal, het zweefvliegterrein bij La Mure. Met een ok landing, opnieuw bijna te kort, stond ik als eerste wedstrijddeelnemer op de grond. Het duurde eindeloos voor de eerste deelnemer, Grant, goal haalde. Alle piloten die voor hem landden hadden het eerste keerpunt gemist. Volgens iedereen, inclusief de taakcommissie en degenen die de taak wel uitvlogen, was het een verschrikkelijk gevaarlijk keerpunt: turbulent en eindeloos ver weg van enige landingsmogelijkheid.

Het duurde nog vrij lang voor Dan was ingepakt en zeven vleugels op de bus lagen, toen moesten we Greg nog ophalen en toen nog twee uur terug naar Laragne rijden. Negen uur konden we onze instrumenten uit laten lezen en Brads verjaardag gaan vieren. Niek had de hele dag voor het eten gezorgd en een vuurtje aangemaakt. Als een stel brugklassers zaten we te chillen, muziekje erbij, biertje. Om Brad te citeren: wat hebben we het goed.