Taak vijf

Petr Polach helemaal klaar voor de start

Dezelfde start, minder wind, en een goeie blik op het bombout veldje in Cervicio en geen pijn meer in m’n been. Ik besloot te vliegen, zo’n kans om in zo’n waanzinnig schitterend gebied te vliegen krijg je niet gauw meer. Maar terwijl we zaten te wachten kwam Pedro bezorgd naar me toe. Hij waarschuwde voor de dalwind later in de middag (ik ben altijd een vroege starter geweest maar nu moet ik eerst de deelnemers de berg af mikken en kan ik pas daarna opbouwen) en de bijbehorende turbulentie. Pedro kent mij goed als piloot en hij wees er terecht op dat ik de laatste tijd bijzonder weinig gevlogen heb, wat het niet makkelijker maakt om een klein turbulent aflopend veldje te gebruiken, en in de buurt is echt niks anders.

Veel piloten geven ongevraagd advies, en vaak is dat vervelend. Ik denk omdat het vaak niet helemaal alleen voortkomt uit bezorgdheid – iemand bevestigt ook erg z’n senioriteit door een ander uit te leggen hoe ze wel of niet zou moeten vliegen. Maar Pedro was volkomen oprecht en zijn argument klopte ook, ik wist dat hij gelijk had en nog voordat ik bewust het besluit nam om inderdaad niet te vliegen, voelde ik m’n ogen prikken. Teleurstelling, over deze gemiste kans, maar vooral over mezelf, over de vrouw die ik aan het worden ben. Niet langer de onbevangen enthousiaste goeie piloot die altijd eerst vliegt en dan zich afvraagt of het eigenlijk wel veilig is, maar een krakkemikkige en voorzichtige, snel bange piloot. Wedstrijdvliegen is echt heel erg voorbij.

De startomstandigheden waren slecht: heel hoog en nauwelijks wind. Af en toe zelfs een kleine dusty, en wie al in de lucht was kwam niet makkelijk omhoog. De start werd een paar keer gesloten en er was hier en daar een push, wat allemaal niet bijdraagt aan een fijn begin van een taak. De meeste piloten gedroegen zich voorbeeldig, op een enkele puberale Zwitser na, allemaal in hun harnas en ingehaakt in de zweterige hitte in een lange rij, zonder klagen of ongeduld. Maar toen we éénmaal beneden in ons apartement waren, deze keer eindelijk eens dichtbij, appte Tina dat ze allemaal in Greifenburg landden vanwege de barre omstandigheden bij forse noordenwind. Ik gooide m’n SUP-spullen in de auto en toog op weg naar het meer, maar halverwege bedacht ik me toen ik op de livetracker zag dat er toch nog een hoop naar goal vlogen. Ik reed door naar Hermagor waar een deel van m’n vriendjes boos was over de gevaarlijke taaksetting en het slechtste pre-WK sinds we ons kunnen herinneren, terwijl een ander deel van m’n vriendjes Suan verdedigde en enthousiast is over de condities en vindt dat mensen die over onveiligheid zeuren gewoon geen goeie piloten zijn. Ik heb het nooit fijn gevonden om me in dat soort discussies te mengen, maar nu is het helemaal vervelend. Ik ben als staflid aan de organisatie verbonden en ik trek vooral op met de Oostenrijkers.

We hoopten ergens gezellig wat te eten maar ik raakte bekneld tussen een heel dronken Petr en een volkomen laveloze Noor met een ongelooflijk saaie avond als gevolg. Terug naar de auto kwam ik de drinkende Aussies tegen maar die waren zo heftig aan het bitchen over de wedstrijd dat ik liever vertrok. Corinna’s tekst op facebook lijkt me volkomen terecht maar man wat is het vervelend om in zo’n discussie betrokken te raken. Jamie moet wel, als CIVL vertegenwoordiger, en we bespreken de toestand eindeloos in de privacy van m’n auto. Voor mij is het een extra bevestiging dat ik geen steward of jurylid wil worden. Scorekeeper is al erg genoeg.