De club van Weissenbruch is geslonken van 140 leden naar 15,
maar ze organiseren wel nog steeds een jaarlijks fliegfest. ’s Ochtends hike
& fly, de parapenters lopen omhoog en moeten zo snel mogelijk rond een
kinderzwembadje rennen om te finishen. Vervolgens laadden we vijftien vleugels
in een cementwagen van de baas van Heinrich, en met 8 x 8 ging het de berg op,
naar een startplaats op 2400 meter. De truckchauffeurs kregen opdracht om mijn
vleugel naar de start te dragen, drie heren hielpen me starten in de loeiharde
wind, en hups daar ging prinses Hadewych. Cavalieri zei Heinrich en zo is het.
Ik soarde en termiekte wat omhoog maar ik merkte meteen dat m’n schouder pijn
ging doen en m’n armen zo slap als pudding zijn, en de lucht was hier en daar
vrij ruig, dus ik besloot helemaal niet te vliegen en gewoon rustig van het
uitzicht te genieten en naar het grote landingsterrein in het hoofddal te
glijden. Dat leverde al met al toch nog een half uur luchttijd op, en een goeie
landing. Niet al te lang daarna landden de anderen ook bij mij, en toog ik op
weg om de auto te gaan halen. Ik was alleen vergeten om te vragen hoe het dorp
eigenlijk heette waar de auto’s stonden, zodat ik een flink stuk de verkeerde
kant op liep. Uiteindelijk werd ik opgepikt door een ouder echtpaar die me
helemaal naar Rio Bianco brachten, waar ik met enorm enthousiasme begroet werd.
Enige vliegende vrouw en nog een mooie start ook.
Nadat ik de mannen opgehaald had werden we allemaal snel
enorm dronken, en onder de Tiroler tonen van een accordeon namen we afscheid
van de Dolomiten. Morgen naar Laveno, eens zien of ik toch nog kan leren
landen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten