De clan

Ik ben dol op gezelligheid en deze vakantie is één grote gelegenheid om mensen te zien waar ik veel om geef. Maar het is ook uitputtend om in een groep te zijn, dag en nacht (snurkers! zoemende koelkasten! zingende parapenters! scheten! giechelende koppels! ruziënde paren!). Gisteren ging ik peddelen en zwemmen op het plan d’eau en thuis doe ik dat ook altijd alleen, de enkele keer met Ruud daargelaten. Maar hier is het ineens ongezellig om alleen te gaan, ook al heb ik maar één board dus we kunnen toch niet tegelijk. ’s Middags lag ik een uurtje te lezen in m’n hangmat, en dan kan ik niet zien of er iemand langsloopt om mij te zoeken, of er iemand aankomt die ik nog niet begroet heb, of er iemand landt. Thuis woon ik ook niet aan het landingsterrein en weet ik niet wat er op straat gebeurt, maar hier is het ineens maf om me zo te verstoppen. Terwijl ik m’n blog zit te typen en m’n ontbijt bij elkaar scharrel, kijkt Otto tussen mijn schoongewassen onderbroeken door naar mijn activiteiten. Kirsty doet dalijk haar rits open en dan vraagt ze of ik goed geslapen heb. Paultje stond z’n tanden al te poetsen toen ik me ging douchen.

Ik ben een gezelligheidsmens, maar wat ben ik blij dat ik alleen woon! Niemand die me gek ziet doen met m’n fysio-oefeningen, niemand naar wie ik hoef te zwaaien terwijl ik zonder m’n bril nauwelijks weet wie het is. Niemand aan wie ik verantwoording hoef af te leggen over het feit dat ik vegetarier ben en gestremde kaas eet. En mensen die ik leuk vind en die problemen hebben met elkaar, of exen van vriendinnen en nieuwe geliefden van exen. Kathleen viel naar me uit toen ik de twijfels benoemde over de worlds in Tolmezzo, vooral pijnlijk omdat ik het juist grotendeels met haar eens ben.

En dan nog het scoren, ik twijfel steeds meer of ik het wel wil doen volgend jaar. Het is niet alleen razend ingewikkeld en je vergeet na een jaar alles wat je in een week leert. Een echte scorekeeper is ook dag en nacht bezig. André maakt ’s ochtends vroeg de provisional results definitive, en hij werkt de blog bij. Om twaalf uur zet hij de taak op airtribune zodat mensen thuis de wedstrijd kunnen volgen. Tussen drie en acht zitten we klaar om de instrumenten uit te lezen (en daar gaat vanalles bij mis) en als je daarna de results wil publiceren ontdek je allerlei fouten. Het kost regelmatig uren om de oorzaak op te sporen en de scores te herstellen. Ik wil absoluut een beetje vliegen deze week, maar als ik de enige echte scorekeeper zou zijn zou dat niet kunnen. Zelfs als ik puur en alleen de scores uitdraai en de tracks upload word het moeilijk om vroeg genoeg op de berg te zijn om vooraan op te bouwen en als winddummy te vliegen.

Al dat geklaag daargelaten, het pilots diner gisteravond was supergezellig. Een wedstrijd is ook vaak een hernieuwde kennismaking, zelfs met mensen die je eigenlijk heel nabij zijn, gewoon omdat je elkaar al twee of drie jaar niet meer gezien hebt (en niet iedereen op facebook zit). Paul Harvey deed z’n goocheltruuks, Claudia en ik wisselden roddels uit, we verbaasden ons allemaal over hoe groot Tyler geworden is. Het maakte het slechte eten en de onvriendelijke bediening meer dan goed.