Kronplatz

Kronplatz bereik je ook alleen met een lift, maar dit keer schuif je de vleugel buitenop een gondel, op een speciaal geprepareerd houten rekje. Los. Dus je kan alleen maar bidden dat de lege gondels met de vleugels niet al te veel slingeren. Toen we bovenop (2300 meter) stonden was het flink bewolkt en de wind stond negentig graden cross, maar in de verte zagen we een beetje blauw en het kwam snel onze kant op. Nadat we tien minuten  zon hadden gehad, te kort bleek even later, startte ik of liever gezegd stortte ik mezelf de diepte in. Geen fraaie start waardoor ik vrij gespannen ver van de wand weg bleef. Peter had ons bezworen om naar de zuidkant te vliegen, zodat je heel zeker het landingsterrein bij de auto niet meer kon halen, maar hij beloofde dat er echt goeie velden waren in het dal onder de zuidwand. Op hoop van zegen gleed ik eindeloos door en pas voorbij het museum vond ik wat, maar dat was dan weer zo turbulent dat het me tegen de berg aan dreigde te duwen dus ik draaide weg. Daarmee verloor ik het helemaal en ik gleed verder. Een forse oversteek naar de uitlopers van de hoge rotsen, nog niks. Een roofvogel diep onder me, nog niks. Ik besloot naar het landingsterrein te vliegen zodat ik hoog genoeg aan zou komen om de boel goed te bekijken en een paar minuten later stond ik aan de grond. Niet netjes, ook al was het een gigantisch veld, en ik stond te balen om de gemiste kans terwijl ik de mannen allemaal hoog over de ridge zag draaien.

Toch landde Doggie kort daarna, en Scot. Peter en Viv vlogen wel een mooi uur en zij landden niet al te ver van de auto’s zodat er voor ons niks anders te doen was dan wachten. Dat werd een lang gesprek op een bloedheet terrasje met veel bier. Het is makkelijk praten met Doggie, hij is net zo open als ik en het is een leuke vent. Geen toppiloot maar hij heeft wel veel verstand van de technische kant van vliegtuigen, hij geeft les als gyrocopter instructeur. En hij kent Cameron en Conrad en anderen, ik merk dat ik het ook wel erg fijn vind om iemand te spreken die voor mij belangrijke mensen kent. En de klokken gelijk zetten over de rest van het gezelschap, met mate natuurlijk want het zijn zijn maten en ik kom er maar net bij. Zijn Zuid-Afrikaanse on-off vriendin Tanse die weduwe is en daardoor nooit een scheiding heeft doorgemaakt. De schriele Scot die enorm fussy is als er eten besteld moet worden en langdradige vliegverhalen vertelt. Kiwi Viv, getrouwd met een bijzonder onaangename Vietnamese dame die volstrekt niet te verstaan is. We hebben het over John Smith die met Lisa een zelfde soort stel leek als Koos en ik waren, en nu toch ook uit elkaar. Over Jonny die zich ontzettend kinderachtig gedroeg, alweer, omdat hij er niet mee om kan gaan dat we in Europa niet weten dat de zon uit z’n reet schijnt. Over Christian Cziech die bijna net zo mooi vliegt als Adam Parer en ook net zo’n gentleman is. En stugge en boertige Manfred, één van de beste piloten aller tijden die al drie-en-vijftig jaar, vierentwintig uur per dag, met vliegen bezig is.

In de bus klets ik met Peter, over vliegen en bergbeklimmen. Hij klimt al 35 jaar met Markus en zonder zijn vriend zou hij er meteen mee stoppen. Hij gaat alleen vliegen als de condities ideaal zijn – dat krijg je ervan als je middenin één van de schitterendste vlieggebieden op aarde woont. Vannacht is hij met z’n zoon vertrokken voor een hike & fly dus we moeten vandaag zien dat we de vleugels goed naar boven krijgen zonder hem.