Google maps stuurde me langs de heftigste rotsformaties van
de Dolomiten, waar ik ooit één keer gevlogen heb in de allerfraaiste vlucht
ever. Ik had geen oog dicht gedaan dus om het uur moest ik even m’n matje uitrollen
en een dutje doen, maar net toen ik echt diep sliep begon het te druppelen en
moest ik verder. Ik arriveerde in Klausen een half uurtje voor Doggy en zijn
gezelschap, een Zuid-Afrikaanse mevrouw waarvan ik de naam niet goed heb
gehoord en Scot, die lang geleden in Dalby mijn Litesport wilde kopen. Relaxte
ontvangst in het luxe hotel waar we kennismaakten met Rudy en Hans, en onze
gastheer Peter. Hij woont in de voormalige smidse van zijn vader naast het
hotel. Een groot fraai oud huis met een enorme kelder met werkplaatsen, een
ruime groentetuin en terras lekker koel aan de rivier, logeerkamers en douche
op de eerste woonlaag en boven ben ik nog niet geweest. Peter zelf ziet er
vriendelijk en knap en sportief uit en zonder ook maar iets te vragen (wie ben
ik dan wel niet?) geeft hij me een bed en een kelder voor m’n spullen. Bioloog
en wiskundedocent, hangglider- en parapentepiloot, bergklimmer, fietser enzovoort.
Hij heeft Doggy ooit in Australie aangesproken vanwege de delta op het dak, en
de rest is geschiedenis. Don komt bijna elk jaar naar Klausen.
Hem ken ik uit Gulgong, waar hij trainde als tugpiloot met z’n
trike. Op een reteturbulente dag sleepte hij mij keihard de lucht in, ik
herinner me niet meer of ik heb gereleased of dat m’n weaklink brak maar het is
de enige sleep die me nog bij staat (naast iets soortgelijks achter Jan van der
Does, toen ik ook na een onmogelijke rollercoster uiteindelijk op hoogte kwam).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten