Donderdag

Didier en Nicola namen ons graag mee omhoog omdat wij Kirsty hebben en hun bus is groot genoeg voor tien vleugels. En nog fijner, Didier wil net als ik drie keer lopen: twee keer met elkaars vleugels en nog een keer met het harnas. Fijn om iemand te treffen bij wie ik niet hoef te bedelen om hulp: de meeste mannen nemen liever hun vleugel en harnas in één keer mee en ik red het echt niet meer om m’n vleugel op m’n eentje te tillen. Dankzij Didier kwam ik uitgerust bij het vlonder aan en ook nog aan m’n favoriete ring, ook al stond dezelfde vrij irritante Duitse rigid er weer die zeurt over opbouwruimte. Gelukkig stond Alain Chauvet nog te wachten en het was duidelijk dat Jörg onze conversatie hoorde, waardoor hij mij iets vriendelijker bejegende. Iedereen respecteert Alain tenslotte.

Met Pauls hulp startte ik goed, draaide vrij snel naar wolkenbasis en besloot om eerst maar eens naar de Beaumont te vliegen. Niks. Ik hoopte een nieuwe bel te vinden boven het pukkeltje in het midden tussen de Chabre en Beaumont maar het was alleen maar turbulente shit. Dieper draaide een zwever omhoog maar ik wilde eigenlijk helemaal niet zo diep. Bovendien was ik nauwelijks geconcentreerd en ik twijfelde over een klein overlandje of direct naar de camping. Resultaat: uitgezakt op het vliegveldje bij Orpieres. Ik kon mezelf wel doodslaan.

Het was wel een fantastische omgeving om te landen en af te bouwen. Alles mooi kort gemaaid met nog een extra strak gazon met bomen en een flinke fontein langs de weg. Ik pakte de boel in onder een treurwilg waar ik de uren die ik moest wachten prettig m’n tijdschriften kon lezen. Op een stoeltje dat ik bij een andere boom vond. Net toen ik besloot om toch maar eens naar de hoofdweg te wandelen kwam René aanrijden, met een koud biertje voor mij nota bene. René had een slechte start en Kirsty had hem geholpen, dus nou hielp hij haar. En H, ‘asj’, zoals alle ouwe piloten me hier kennen.

’s Avonds met Kirsty naar een Celtic concert in de kerk, heel goed maar niet echt mijn muziek. Kirsty was er wel helemaal verrukt van dus ik gaf haar een cd voor haar verjaardag vandaag. Zelf zat ik vooral tegen de slaap te vechten, gek hoe je dan toch weer wakker ligt van de gitaarspelende Duitsers op de camping.