Minstens de helft van de deelnemers op goal, bloedjeheet en
na zes taken was iedereen ook helemaal gaar. Maar het is wel een goeie
afsluiting en de ceremonie viel ook best mee kwa langdradigheid. Manfred won,
alweer, op z’n verjaardag. Arne op het podium en iedereen vraagt naar ‘m, leuk.
Het eten was ook ok en zelfs de setting, op banken op het dorpsplein, dus van
de tig internationale wedstrijden die ik heb meegemaakt was dit een van de
betere afsluitingen. Jammer alleen dat ik nuchter moest blijven om nog naar het
apartement te rijden, en jammer dat de bedden niet bepaald lekker liggen, en
dat we om zes uur genadeloos werden wakkergebeierd, maar het was sociaal gezien
wel weer een topweek. Maar het blijft elke keer weer lastig, elkaar eens per
jaar of minder zien, slechts één week, en dan alle 120 of 150 dierbaren
tegelijk en iedereen is van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat met de
wedstrijd bezig. Ik heb deze week eigenlijk alleen Jamie en Guenther gezien, de
rest was knuffelfranje.
Doe ik het volgend jaar weer? Ik denk het wel, als Jamie er
weer is en misschien toch ook Trudy. Ze zegt dat ze het nooit meer doet en ze
had het niet naar haar zin, maar naar mijn mening heeft de lange briefing op de
rustdag veel veranderd. De wedstrijdorganisatie heeft zich bereid betoond om te
leren, de steward werd iets minder hysterisch, en de piloten kregen weer
vertrouwen. Er bleven een paar jonkies enorm mopperen en zeuren en ik snap best
dat mensen bang waren. Maar vliegen in de Alpen kan niet anders dan turbulentie
en beperkte landingsopties betekenen. Mitch hoopt dat er volgend jaar een
trainingsweek kan worden georganiseerd voorafgaand aan het WK, dat zou goed
zijn.
Het is half acht, ik moet alles inpakken, schoonmaken en dan
naar Klausen met een verse set Aussies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten