Campitello

Een jaar of twaalf, vijftien geleden waren Koos en ik met Hans en Christine in Bassano, in september of oktober, en volgens Hans was het een goed idee om in de Dolomiten te gaan vliegen. Dat was het zeker. We huurden een jeep naar boven, startten van het kleine randje onder de kabelbaan en ik zal toen een uur of anderhalf uur ofzo gevlogen hebben, boven de pieken van de bergen en langs de gigantische rotswanden, het hele dal rond. Het was een vlucht om nooit te vergeten, zo ontzettend schitterend en in mijn herinnering ook erg makkelijk en ik moet toen met m’n litespeed probleemloos op het grasveld in Campitello geland zijn.

Vandaag gingen we op tijd weg zodat we nog bij de 500 auto’s hoorden die de pas over mogen zonder tol te betalen. Peter was nogal zorgelijk over de harde wind en bijkomende turbulentie op het landingsveld. We bekeken het officiele veld en ik besloot om niet te vliegen. Hobbels, hekjes, hoog gras en hoge obstakels erom heen. Gelukkig liet hij twee kilometer verderop nog een terrein zien, een enorm lang en vlak veld of eigenlijk aaneenschakeling van veldjes, ideaal. We gooiden de vleugels op het gondelplatform en de enorme groep Israelis werd bij de hekjes tegengehouden totdat wij onze vleugels ingeladen hadden. Helaas mochten de toeristen vervolgens wel naar binnen drommen, met een groot risico dat er iemand op de vleugels zou vallen. Nog erger, een oud wijf maakte aanstalten om de stapel vleugels als trap te gebruiken en ze liet zich niet makkelijk van dat idee afbrengen. Ik kon nog net schreeuwend en tierend voorkomen dat een man z’n spitse wandelstokken in onze vleugels zou steken, en bij iedere hobbel van de gondel dreigden er mensen om te vallen. Doodeng. Na het uitladen moesten we een flink stuk sjouwen en de Israelis dromden om ons heen, liepen in de weg, maakten een ongelooflijk kabaal en hun begeleider ging met z’n microfoon lekker midden tussen ons instaan. Ondertussen moesten we ons haasten om het slechte weer vóór te blijven. Al met al geen erg rustige manier om op te bouwen.

Peter was vóór mij klaar en startte, en stom genoeg bleef ik niet kijken waar hij omhoog ging maar startte ik hem direct achterna. En zakte ver uit. Pas voorbij de gondel vond ik een klein beetje piep, en daar bleef ik een kwartier werken maar al met al verloor ik toch enkele tientallen meters, terwijl iedereen die na mij kwam tegen de wolken aangeplakt zat. Ik gaf het op toen ik onder gondelhoogte zakte, en eindigde een half uurtje in het mooiste vlieggebied op aarde met een perfecte landing. Jammer dan, niet weer boven die indrukwekkende steenspitsen gedraaid, maar ik was toch heel blij dat ik opnieuw in Campitello heb kunnen vliegen.

Scott kwam kort daarna aan, maar hij draaide zich om en landde op het kleinere terreintje bij de auto dat door de locals de downtube graveyard wordt genoemd. Later begreep ik dat hij een enorme overshoot had gemaakt, zich tussen een auto en een paaltje de weg over gegierd had, en alleen maar een upright kapot had. Peter kwam bij mij landen, deed een perfect circuit en final, en flarede toen zo hard dat hij alsnog whackte en z’n basebar en upright kapot had. Doggie landde bij Scott en dat kostte hem ook een upright, en Viv landde weer perfect bij mij in het veld.

Terwijl we wachtten schoven we een paar vuilniszakken om de harnassen en net toen alles op en in de auto’s lag begon het te gieten. Een uur en twee dalen verder is het weer zonnig en heet. Vanavond eten we bij Markus met.... Lon en Douglas!