Iedereen is
vertrokken en Tove is nog niet op, nou voel ik me gruwelijk alleen. Het zou het
meest logisch zijn om de komende maand hier in het zuiden te blijven en Birchip
te vliegen, maar misschien kan ik Fluffy en Nic (en Cameron, Conrad en Selmsy)
niet zo lang missen. Typisch, voor deze vakantie ging ik ervan uit dat ik veel
alleen zou zijn en daar had ik ook best veel zin in, maar het is het
omgekeerde. Er zijn overal en altijd mensen, vrienden en piloten waar ik graag
mee ben. Helen, degelijk en moederlijk. Birgit, rechtstreeks weggelopen uit een
lord of the rings film. Brigitte, net zo overdreven stipt als ikzelf. Fluffy,
zo gek als een deur en Nicola zo vaag als een wolkje. Jamie, altijd leuk en
lief, en Kathryn met haar prachtige accent en haar gedrevenheid.
Ik vraag me af
of het verschil tussen mannen en vrouwen groter is dan dat tussen zeilvliegers
en schermvliegers, of tussen wedstrijdpiloten en recreatieve piloten. Vrouwen
onder elkaar zijn in ieder geval niet te bang om toe te geven dat we nog veel
te leren hebben, en dat we af en toe zeven kleuren schijten. Dat het een drama
is om genoeg te drinken en lang te vliegen, en dan op de één of andere manier
je blaas te legen. Dat vliegende partners misschien leuk is, maar vliegende
ex-partners in je club of op de berg een drama. Dat we niet alleen kleiner en
smaller zijn dan mannen, zodat het a-frame onhandelbaar is, maar ook lichter en
minder sterk met alle handling- en penetratienadelen van dien. En vooral: dat
we niet vliegen uit een zucht naar thrills maar omdat het prachtig en heerlijk
is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten