Glennies Creek again

mijn bij Muswellbrook

Westy start

Dixon Park

Ondanks alweer een geweldige dag ben ik een beetje depri, heb een beetje koppijn, voel me een beetje onfit. Misschien komt het door het weer, er hangt een enorme deken met mammatus boven de stad en boven de heuvels en de oceaan dreigen gigantische cb’s. Of doordat ik twee keer langs Muswellbrook reed, omringd door enorme gruwelijke vieze open mijnen. Of doordat ik toch weer terug in Newcastle ben, omdat er zuidenwind voorspeld wordt voor morgen en dan is het zeker goed vliegen op Merewether, en nergens anders.

Toen ik vanmorgen in Denman opstond was het grijs en miezerig, met een toenemende windvoorspelling. Dus ik pakte m’n boeltje in en scheurde naar Glennies Creek, waar Westy al stond te wachten. Er kwam verder niemand opdagen, dus met z’n tweeën reden we het nogal griezelige four-wheel-drive-pad naar de start. Om twaalf uur stond ik al helemaal klaar om te starten, maar ik vertrouwde het toch niet. Net te weinig wind, een vlakke start met hoog gras om lekker in te struikelen, en m’n loeizware covertharnas om het starten nog iets lastiger te maken. Ik haakte weer uit en we wachtten een uurtje. Toen nam de wind inderdaad toe en in on time was ik in de lucht. Het was schrapen maar een geweldige bel bracht me tot wolkenbasis. Vreemd, want er was volledige stratusbedekking. De wedgies schreeuwden dat ik op moest rotten, en ik kon niet zien wat er zich in die stratus verborg, dus ik vloog naar het eind van de riggel en weer terug, een stuk lager. Ondertussen was Westy gestart en ook weer getopland, met een kromme upright als resultaat dus hij pakte in. Ik besloot te blijven vliegen tot ik hem naar beneden zag rijden, maar ondertussen parkeerde een truck naast mijn auto en na een poosje vertrok ie weer richting Singleton. Ik ben te bijziend om te zien of m’n Litesport nog op m’n dak lag, dus ik vloog richting landingsterrein om mezelf gerust te stellen en natuurlijk zakte ik daardoor uit. M’n landing, met de F2 nota bene, was bijna goed maar ik dreigde op een groot houtblok terecht te komen en tja, daar ga je raar van doen en ik whackte hard in. Flink pijn in m’n elleboog maar geen schade aan de vleugel, gelukkig.

Terug in Newcastle door Conrads slaapkamerraam geklommen en mezelf weer geinstalleerd, voor een laatste keer Newcastle.